Weinig groepen laten bij hun eerste reeks optredens de sporen na die het “Sporen” project van Oblomow in Vlaanderen vorig jaar heeft achtergelaten. “Later” werd meteen een radiohitje en de reacties op de eerste cd en de reeks optredens was meteen overweldigend positief.

Oblomow werd meteen maar gelanceerd als voorbeeld van zowel multiculturele integratie als een schoolvoorbeeld van hoe het Nederlands exotisch kan swingen. Op het Dranouter festival 2002 werd de groep - ondanks zijn intimistisch imago - meteen door radio en pers tot "grote ontdekking" uitgeroepen (Radio1 journaal).

Maar Oblomow is ook meer dan dat. Het opzet is simpel: laat ons nu eens geen enkel hokje recht laten, alle muren slopen en de muzieken van de hele wereld met elkaar verbinden zoals dat in het leven ook gebeurt. Met Sporen werd een programma rond migratie en ontheemding gebracht, van zowel negentiende eeuwse Ierse ballades als de heimwee van Dorothy uit De Wizard of Oz als de hedendaagse Arabische en Turkse ontheemding in ons land. Neem daar een impressionistische Gabriël Fauré bij en een fado gemaakt van Drs P., en je weet waar Oblomow voor staat. Meer nog, niet de groep is multicultureel, alle leden zijn het elk ook diep in hun hart. En het is dat kenmerk van onze samenleving dat centraal blijft staan in dit nieuw programma. Wie dus in het nieuwe programma Soedanese Taarab meent te ontwaren, zigeurnerachtige funk, beetjes Bach, Peulmuziek uit Senegal, een Braziliaanse liefdesballade, een vertaling van Richard Thompson of een habanera van Kurt Weill en toch slechts één groep heeft gezien, kan alleen Oblomow hebben gehoord.

Geen wonder dat de groep ook graag leert en inspeelt op gasten als Chris Whitley, Lula Pena, Metin Toplar of de Tuvaanse keelzangers van Chirgilchin. Er wordt dan ook gretig uit de beschikbare wereldmuzikanten van ons land gegraaid.

(Laatste update: maart 2003, bron: Oblomow)