Walter Hus (°1959) is naast componist ook uitvoerend pianist en improvisator. Vanaf hij tien jaar is, treedt hij op als concertpianist in binnen- en buitenland en vanaf 1979 als pianist-improvisator.

Hus speelde bij de free jazz-formatie Het Belgisch Pianokwartet en was verbonden aan Maximalist!, een muzikale groepering, opgericht in 1984, die het midden hield tussen pop, rock, klassiek en avant-garde. De muzikant-componisten die zich in deze beweging verenigden (o.a. Vermeersch, Sleichim, De Mey en Hus), hadden elkaar een jaar voordien ontmoet in het kader van de eerste choreografie van Anne Teresa De Keersmaeker (Rosas danst Rosas). Hun imago werd sterk bepaald door invloeden uit de populaire cultuur. Verder was de interdisciplinariteit kenmerkend voor het collectief: een opvallend groot percentage van de muziek die Maximalist! schreef, is conceptueel verbonden met andere kunsten zoals dans, theater en film.

De muziek van Maximalist! lijkt zich voornamelijk te situeren in het kader van de New Simplicity, gegroeid uit de minimal music. Een hoge graad aan repetitiviteit, een microscopisch gevarieerde ritmiek en dynamiek, de eenvoudige manipulatie en transformatie van motieven, een beperkte harmonische organisatie en zeer gelimiteerd uitgangsmateriaal zijn hiervan de belangrijkste kenmerken. Dit resulteerde meestal in muziek met een hoge consonantiegraad en directe toegankelijkheid.

Wanneer Maximalist! in 1989 werd ontbonden, richtte Hus zich meer op klassieke genres en schrijft vanaf dan opera’s, concerti, symfonische werken en strijkkwartetten, die onder meer door het Arditti Quartet werden uitgevoerd. Toch blijft het functionele en disciplineoverschrijdende aspect, dat Hus bij Maximalist! ontwikkeld had, bepalend voor zijn oeuvre, ook na Maximalist!. Naast muziek voor modeshows (bv. Five to Five voor Yamamoto (1984)), choreografieën (bv. Muurwerk (1985) en Hic et Nunc (1991) voor Roxane Huilmand, en Devouring Muses (1997) voor Irène Stamou) en films (The Pillow Book van Greenaway en Suite 16 van Deruddere), zijn verscheidene van zijn composities tot stand gekomen in samenwerking met hedendaagse dichters of toneelschrijvers, zoals Stefan Hertmans (Francesco’s paradox), Peter Verhelst (One day they appeared), Jan Decorte (Meneer, de zot en tkint) en Jan Lauwers van Needcompany (Orfeo).

In 1996 was Walter Hus werkzaam bij Limelight in Kortrijk, waar op dat moment het festival en cd-label Happy New Ears werd opgericht. Vanaf 2000 ontwikkelde Hus zijn eigen “Decap Orchestrion,” een installatie met geautomatiseerde orgelpijpen en percussie-instrumenten die via de computer aangestuurd kunnen worden. Met dit instrument maakte hij soundscapes, filmmuziek (bv. N van Peter Krüger), rockliedjes en bewerkingen van techno-hits. Jazzgitarist Pat Metheny gebruikte Hus’ “Decap Orchestrion” voor zijn “Orchestration Project.” Al wilde Hus zich vanaf 2015 voornamelijk concentreren op serieus compositiewerk, ontstond in 2016 toch nog de jazz pop-groep Hus & The Next Generation.