pianist, componist
Wim Mertens is een muzikaal buitenbeentje en valt moeilijk in één vakje onder te brengen. Zijn muziek lijkt opvallend eenvoudig. Het klankpatroon is overwegend consonant en tonaal. Minimalist in oorsprong evolueert hij binnen een lineair en overwegend consonante en tonale muziektaal. Men plaatst zijn muziek soms Mertens onder de noemer "Nieuwe Eenvoud".

Vocalist, pianist, gitarist, musicoloog en componist Wim Mertens werd geboren in 1953 te Neerpelt. Hij volgde gitaar- en pianolessen, maar brak zijn opleiding vroegtijdig af. Verder studeerde hij politieke en sociale wetenschappen aan de Katholieke Universiteit van Leuven en musicologie aan de Rijksuniversiteit van Gent.

Aan de K.U. Leuven maakte Mertens een scriptie waarin hij de muzikale avant-garde van 1950 – 60 vanuit sociologisch standpunt benaderde. Zijn scriptie aan de R.U.Gent handelde over de non-narratieve en a-teleologische aspecten van de muziek van de Amerikaanse repetitieven. Een tijd lang was Wim Mertens actief als producer bij Studio Brussel en ook als freelance muziekjournalist voor het weekblad Knack. In 1980 schreef hij het boek De Amerikaanse Repetitieve Muziek, dat in 1983 vertaald werd naar American Minimal Music. In dit boek bespreekt Mertens composities van La Monte Young, Terry Riley, Steve Reich en Philip Glass en stelt de repetitieve muziek voor als een logische stap in de evolutie van de twintigste-eeuwse kunstmuziek.

Vanaf 1980 begint Wim Mertens eigen composities op te nemen. Voor de uitvoering van eigen werk richtte hij in 1981 het ensemble Soft Verdict op. Hij nam deel aan festivals van nieuwe muziek in New York (1979), San Francisco (1981) en Chicago (1982). Tot nu toe bracht hij een zestigtal cd’s uit op het label Les Disques du Crépuscule, op zijn eigen label Usura Music en vanaf 2007 ook bij EMI Classics. Mertens is een veelzijdig componist. Daarvan getuigt zijn rijke oeuvre dat zowel elektronische muziek, orkestwerken, grootschalige cycli, als theatermuziek, soundtracks voor films en een modeshow van Christian Dior, en kenwijsjes voor radio en tv bevat.

Aanvankelijk weigerde Wim Mertens elke publicatie of verveelvoudiging van zijn partituren. Zijn muziek kon dus enkel live of op cd beluisterd worden. De componist wil letterlijk de nadruk leggen op de klank en niet op het schrift of op de reproductie buiten opnames. Sinds 2003 werden wel enkele partituren gepubliceerd, waaronder Close Cover en Struggle for Pleasure (1982), composities waarmee Mertens’ carrière als componist was doorgebroken.

In 1998 werd Wim Mertens cultureel ambassadeur van Vlaanderen en kreeg de compositieopdracht voor het Belgische paviljoen op Expo 98 in Lissabon. Na een carrière van 25 jaar ontving Mertens in 2006 de cultuurprijs van de provincie Limburg.