Amalia evoceert een rijke, beklijvende beeldenwereld, waarin wind huilt, ijs kraakt, druppels sijpelen over mos. Muziek die ontmaskert en schuurt maar ook bekoort en betovert. Nu eens lieflijk strelend en broos, dan weer rauw en ongetemd. Je hoort er de mens die wonderen aanschouwt en in ontroering zijn naaste treft.