Randi De Vlieghe is een van onze veelzijdigste choreografen. Als een kameleon beweegt hij zich tussen het dans- en theatercircuit en creëert hij zowel voorstellingen voor kinderen, jongeren als volwassenen. In 2009 ontving hij de Vlaamse Cultuurprijs voor Jeugdtheater van de Vlaamse Gemeenschap.

Het parcours van deze naar Antwerpen uitgeweken West-Vlaming is onlosmakelijk verbonden met fABULEUS. Rond de eeuwwisseling maakte hij vier grote groepschoreografieën met jongeren bij dit Leuvense productiehuis, in 2008 gevolgd door Gender Blender. Wanneer hij met jonge, niet-professionele dansers werkt, gaat De Vlieghe vooral uit van de bagage die zij zelf meebrengen. Tijd nemen om hun talenten te ontdekken, maar ook om met hen in de diepte te werken en voorbij uiterlijke kenmerken zoals muzieksmaak te gaan, is hierbij erg belangrijk.

In zijn theaterstukken gaat De Vlieghe anarchistischer te werk en probeert hij codes te doorbreken, terwijl hij in zijn dansproducties net meer de pure kracht van het medium dans opzoekt. Neem nu Blauwe Storm (2011), een geslaagde dansvoorstelling voor zesplussers. Een echt verhaal was er niet, maar wel een gevoelsmatige setting van drie meisjes die losbraken uit hun beklemmende schoolcontext en een hevige storm trotseerden (een metafoor voor hun herwonnen vrijheid). Het dansmateriaal in Blauwe Storm is gebaseerd op kleine gebaren zoals jurkjes vastknopen of rebels de onderbroek laten zien, maar dan gestript van iedere anekdotiek en geabstraheerd tot pure dans. Blauwe Storm bewees dat het kan om kinderen met weinig ervaring in het kijken naar hedendaagse dans een uur lang te boeien zonder verhaal, maar wel met voldoende prikkelende scènes.

Naast zijn dansprojecten bij fABULEUS duikt Randi De Vlieghe ook geregeld op als acteur bij Studio Orka en als speler of maker bij BRONKS (Brussel), HETPALEIS (Antwerpen) en Kopergietery (Gent). Bij elk van deze drie grote jeugdtheaterhuizen maakte hij voorstellingen en speelde hij mee in collectieve creaties met gelijkgestemde zielen, zoals de knotsgekke producties Wawilwiedoen (2009) met Ruth Beeckmans, Dominique Van Malder en Joris Hessels en Het verdragen van Versailles (2008) met kompanen Steven Beersmans en Natascha Pire. Samen met Pascale Platel maakte hij Ola Pola Potloodgat (2001), waarmee dit geestige duo de Grote Theaterfestivalprijs won. Eveneens hilarisch was Solar City (2009), waarvoor zelfs wielerbaan ’t Kuipke in Gent werd afgehuurd als locatie.

Dat Randi De Vlieghe grootschalige en excentrieke producties durft maken, bewees hij in 2012 nog met ZOO doen ze de dingen. In deze instanthit voor zesplussers liet hij zijn ongebreidelde fantasie de vrije loop en creëerde hij wonderlijke beelden waarin de pracht en praal van het dierenrijk op de scène werd gebracht. Dit niet alleen door beestjes uit te beelden, maar wel door de manier waarop dieren elkaar verleiden en intimideren toe te passen op mensen, zoals in het volgende filmpje te zien is.

Hoewel humor steeds erg belangrijk is, zijn de sterkste voorstellingen van Randi De Vlieghe nooit alleen om te lachen, maar is er steeds een wrange of melancholische ondertoon in aanwezig.

Eén van zijn recentste succesvoorstellingen was Voetbal op hoge hakken (2014), die hij samen met Jef Van gestel creëerde. Beide performers speelden vrijelijk met alle clichés die over mannen en vrouwen bestaan: van de stoere jongen die worstjes bakt op een barbecue tot het opgemaakte meisje dat pront op een catwalk paradeert, en alles daartussenin. Dit thema verkende De Vlieghe eerder al in Gender Blender en zelfs ook in zijn solo The Day Dolly Danced (2005), een ode aan Dolly Parton.

Omwille van het morrelen aan genderstereotypes en de latent aanwezige homo-erotische spanning, had Voetbal op hoge hakken een zeldzaam provocatief effect op het van hormonen bulkende tienerpubliek in de zaal. Wanneer De Vlieghe en Van gestel na een uur vol zotte verkleedpartijen en bizarre acts uiteindelijk hun van Morrissey geleende statement “It’s so easy to laugh or hate/ It takes guts to be gentle and kind” met graffiti op de muur spoten, hadden ze de pubers in de zaal al helemaal ingepakt met hun inclusieve boodschap. Want homofobie, seksisme of andere vormen van uitsluiting zijn ook voor tieners erg herkenbaar. Voetbal op hoge hakken won in Nederland de VSCD Mimeprijs als beste fysieke, woordloze voorstelling van 2015. Ondanks deze erkenning blijkt het voor programmatoren en scholen niet zo evident om een productie met zo’n uitdagend thema te boeken.

De afgelopen jaren trad Randi De Vlieghe ook geregeld op als coach voor producties van verwante artiesten die cross-overs tussen dans en theater onderzoeken, zoals Tuning People, Marieke Dermul of enkele jonge makers op het aan fABULEUS verbonden Vaartfestival in Leuven. Ondertussen richtte hij ook zijn eigen vzw Moldavië op, zodat hij in de toekomst naast zijn projecten bij de verschillende jeugdtheatergezelschappen ook onafhankelijker te werk kan gaan.

AUTEUR:

FILIP TIELENS

Filip Tielens werkt als artistiek medewerker in Destelheide en als theaterjournalist voor verschillende media zoals Klara, Theaterkrant en Cutting Edge. Met zijn kunstkritiekcollectief De Zendelingen ontwikkelde hij verschillende projecten waarbij meerstemmige meningen op een multimediale manier worden ontsloten.