De schilderijen van Olivier Deprez lijken op het eerste zicht toevallige registraties van
alledaagse fenomenen. Hij verbeeldt ze op een realistische wijze, maar niet zonder er binnen
het schilderproces details aan te wijzigen.

De basis voor zijn beelden ligt bij schetsen en aantekeningen op locatie. Deze plaatsen
blijven als zodanig wel enigszins herkenbaar voor de toeschouwer, maar letterlijk vertaald in
de verf zijn ze nooit. De kunstenaar vlakt doorheen een aantal studies kleine details uit op de
tekentafel. Door dit langzaam uitzuiveren groeit er een artificiële reconstructie van de realiteit
die zijn beelden een zekere bevreemdende anonimiteit geeft.

Niet alle schetsen worden daadwerkelijk omgezet naar schilderijen. Soms blijven ze in hun
ontwikkelingsfase steken en groeien ze uit tot autonome tekeningen. Of vormen ze de
aanleiding om in het atelier verder te bouwen op de onderliggende ideeën. De meeste van
zijn stillevens groeien zo voort uit de tekentafel. Objecten worden ontdaan van hun
oorspronkelijke context en ingezet in een kunstmatige opstelling. Ze worden archetypen of
symbolen die gebruikt worden in een wereld die niet van hen lijkt te zijn.