Binnen de oude tweestrijd tussen fotografie en schilderkunst, neemt Nadine Tasseel een schijnbaar archaïsche positie in. Zij kiest voor een picturale fotografie. Het realisme van de fotografie keert zij om. Haar foto's zijn niet waarheidsgetrouw, zij maakt geen momentopnames, betrapt de werkelijkheid niet in snapshots. Zij gebruikt het medium precies om een andere, niet 'reële' maar artificiële beeldwereld te construeren. In het atelier brengt zij zorgvuldig voorwerpen en texturen bijeen, die ze vervolgens regisseert tot tableau vivants. Of ze ensceneert een menselijk lichaam tot een nature morte. De beelden worden verder bewerkt in de donkere kamer, cadrage en toning verhogen de kunstmatigheid van de afbeelding.
Tasseel brengt haar foto's in verband met maniërisme, maniërisme zo zegt men steeds drukt een soort decadence uit, het doet zich voor in tijdperken die gekenmerkt worden door onzekerheid, door een gevoel van overgang.
(Leen De Backer & Lieven De Cauter)