De schilderijen van Mil Ceulemans verhouden zich tot zichzelf, én tot elkaar, binnen één grote wolk van elementaire schilderkundige methodieken (vlakverdeling, verfbehandeling, toets, textuur, etc..), die voortdurend en quasi tegelijkertijd door de schilder met elkaar in contact, samenhang, botsing, gesprek, discussie of gevecht worden gebracht. Aan de basis van deze rhizomatische wrijvingen van methodieken ligt evenwel steeds de diepgewortelde emotie van de schilder, die misschien nog het best kan omschreven worden als een soort van chaotische wanhoop om het (toekomstige) beeld 'aan te vallen'. Ceulemans lijkt dus tijdens de conceptie van zijn schilderijen steeds zélf het conflict te willen starten, om pas nadien via een soort van schilderkunstige beredenering, het trachten op te lossen [...] maar nooit op dezelfde manier. Vandaar dat Ceulemans' werken eveneens, en met dezelfde intensiteit, in gezelschap van elkaar bekeken dienen te worden. Immers, pas dàn kan de toeschouwer een degelijk inzicht krijgen uit welk soort van emotionele schilderkunstige wrijvingen zijn oeuvre is opgebouwd."

(Fragment uit: Thibaut Verhoeven - '(in the eye of) a perfect storm.', tentoonstellingscatalogus, triangle bleu editions, 2011)