De analoge foto’s van Anna Püschel lijken op het eerste gezicht vanzelfsprekend. Toch tonen de foto’s onmiskenbaar hun eigen procedé als fotografische constructen. Een foto is nooit een vanzelfsprekend beeld dat een objectieve realiteit toont. Het laat de blik zien van de fotograaf. In haar werk lijkt ze continue te vragen hoe ze zelf kijkt en probeert de werkelijkheid te begrijpen door die beelden. 

“Toen ik met 15 jaar elke dag fotografeerde gaf mijn vader mij een fotoboek cadeau: ‘Paul et Clémence’ van Marcel Imsand, een beeldband met prachtige zwart-wit fotografieën van een oud koppel dat ergens in een vergeten dorpje leeft. De manier waarop Imsand met grote aandacht en toewijding het leven van deze mensen schetste, met veel foto’s van hun oude en knorrige handen, heeft mij diep geraakt en is een van de redenen waarom handen zo vaak in mijn fotografie terugkomen – een symbool van hoe wij ons bestaan letterlijk begrijpen, hoe wij het leven aanraken en verbinding scheppen met de wereld om ons heen.”