DURANGO is de nieuwe band rond Fred Verhaegen, ook bekend als de frontman van het vermaarde Mambo Chillum. In 2002 duikt Fred samen met bassist Frits Standaert de studio in. Dat levert de intrigerende 'Shipwreck Party' CD op, vol warme en intense songs die verhalen over de moeizame stoffige weg naar 'Durango', over verleiding, gemiste kansen, twijfels, drank en drugs, geweld en het klamme verlangen naar liefde. De CD wordt geschraagd door de eenvoudige en toegankelijke songs, de bitterzoete sfeer, het typische stemgeluid en de bluesharp, evenals door de gitaarpartijen van gitaristen Bruno De Groote (Bruno De Bruxelles), gitarist Geoffrey Burton (Arno, PJDS) en keyboardspeler Thomas De Prins (Les Messieurs, Internationals). Begin 2003 vormen Fred en Frits de live-band met gitarist Simon Pleysier (Wawadadakwa, Belgian AfroBeat Association) en drummer Rohal De Ridder (El Fish) als vaste leden. Waar de cd bij momenten experimenteert met de combinatie van akoustische instrumenten en electronica, streeft Durango live naar de essentie van een spannende live performance die zich als een oplaaiend en knetterend vuur verspreidt. Met hun sobere bezetting bouwt de band een swingende “shipwreck party” op, die zowel op als vóór het podium het nodige kippenvel teweegbrengt. Durango is een magistrale sfeerschepper met een warme, open en swingende sound en een collectie songs die het hele scala aan emoties bestrijkt: nu eens rauw en gedreven, dan weer ingetogen en naar de keel grijpend. Wie referenties wil, kan echo's horen van RL Burnside, Blind Willy McTell, G-Love, Chris Whitley, Calexico, Ben Harper, zonder dat Durango als een “roots”groep kan bestempeld worden. Soms magisch en intimistisch, soms scheurend en opzwepend, kruipt de 'swamp' van Durango onder de huid van het publiek om deze niet meer los te laten. Een aanstekelijk virus dat geen antidotum kent.