“Nathalie Loriers houdt van gestileerde, ingehouden uitvoeringen, waarbij de muziek je langzaam meevoert. Soms zijn haar melodieën klein en fijn, af en toe melancholisch en soms lichtjes opzwepend. Op haar eigen manier combineert ze een poëtische zeggingskracht met breekbaarheid.” © Karel Van Keymeulen, De Standaard 2012

Moet Nathalie Loriers nog voorgesteld worden? Al op zeer jonge leeftijd weet ze zich een plaats te verwerven in de top van de Belgische jazzscene. In 1991 brengt ze haar eerste opname ‘Nympheas’ uit, met toen al Philippe Aerts op contrabas. De plaat wordt zeer goed onthaald en twintig jaar later zelfs opnieuw gereleased. In 1993 ligt er al een nieuw album in de winkel, deze keer met saxofonist Lee Konitz en drummer Al Levitt, twee meesters van de cool jazz. Met Rick Hollander werkt ze in die periode voor het eerst samen.

Maar de ‘leading lady of Belgian jazz’ verkent ook graag het pad van de kruisbestuivingen met andere genres: in 2006 maakte ze ‘L’arbre pleure’, waarin ze op wonderbaarlijke wijze jazz versmelt met elementen uit de Oosterse muziektraditie. En in 2009 brengt ze de werelden van het hedendaags klassiek en jazz samen in haar plaat ‘Moments d’Eternité’, die ze samen met Bert Joris en het Spiegel String Quartet realiseerde.

Na al die muzikale omzwervingen keert Loriers terug naar de pure formule van het piano jazz trio. Ze laat zich hiervoor opnieuw bijstaan door Philippe Aerts en de in Munchen wonende Amerikaan Rick Hollander. Hun nieuwe en ondertussen negende album, ‘Les 3 petits singes’ (W.E.R.F., 2012) ligt ondertussen in de winkel.