Uit het Belgische pop- & rockarchief:
Geïnspireerde singer-songwriter (°1950, Gent / +1990, Gent).

Alhoewel maker van "luisterliedjes", en vaak ingedeeld bij de "kleinkunst", is Wim De Craene eigenlijk moeilijk in dat hokje onder te brengen. Het was immers een wilde jongen die vaak experimenteerde met allerlei moderne elementen in zijn muziek.

Werd eind jaren zestig ontdekt (door ene Miel Cools), toen hij nog in de weer was met een folk-groep "Ja" (de Vlaamse "Yes" dus). Na op die manier in het artiestenwereldje te zijn geïntroduceerd, verkaste hij een poosje naar Nederland, waar hij optrok met Ramses Shaffy (later zou hij zelfs zijn zoontje Ramses noemen).

Zijn eerste single "Recht naar de kroegen en de wijven", was een inzending voor het humorfestival van Heist in 1970 (het Humorfestival was wel niet "om te lachen", maar een fameus muziekconcours). Hierna toerde hij door Vlaanderen in het gezelschap van kindervriend Tim Visterin. Zijn debuut-plaat kwam er in 1973.

De hoogtepunten van zijn carrière zijn wellicht de plaat "Alles is nog bij het oude" uit 1975 (met onder meer het schitterende duet van Wim met Della Bosiers in "Mensen van Achttien"), en zijn comeback-plaat uit 1983 "Kraaknet". In tussentijd had hij ook nog enkele musicals gedaan ("Help ik win een miljoen", 1977 & "Jan de Lichte", 1988), had hij geëxperimenteerd met jazzrock, had hij een groep genaamd "Perte Totale" gevormd, en had hij twee keer deelgenomen aan de preselecties van het Eurosongfeestival (in 1981 met het nummer "Compagnie" en in 1983 met "Kristien").

In september 1990 ging deze romantische en gekwelde ziel de weg op die enkel de meest romantische of gekwelden nemen : hij pleegde zelfmoord.

(Auteur: Dirk Houbrechts)