Wanneer de Vlaamse John Peel Luc Jansen een debuut uitroept tot sterkste Belgische plaat van het jaar, en ze vergelijkt met het vroege werk van Nick Cave, spitsen we aandachtig onze oren. Van het Gentse (K-RAA-K)³ label verwachten we ons gewoonlijk aan experimentele scapes en klankruis, maar de nieuwste aanwinst Kiss the anus of a black cat past niet zo vlot in het rijtje Köhn/Tuk/Ovil Bianca. Een (grotendeels) éénmansproject van Gentenaar Stef Heeren, die met zijn ongetitelde debuut zich meteen manifesteert als een buitenbeentje tout court. Geen laptops en geen instrumentale electronica, maar wel één begeesterende trip van 40 minuten vol raga-geluiden, mijmerende drones en donkere teksten die een bijzonder unheimlich sfeertje uitademen. De projectnaam is geïnspireerd door een frase uit oude Middeleeuwse schriften, over nachtelijke orgieën van ketters die de anus van Satan -in de vorm van een zwarte kat- kusten. We geven het maar mee omdat het helpt de plaat in zijn context te plaatsen. Het lot en lijden van de mens zijn de belangrijkste inspiratiebron voor Heeren, wat de gitzwarte teksten en ditto sfeer verklaart. Zwaar spul, maar wie muzikaal tegen een stootje kan zal zeker eens aan dit kattengat willen snuiven.