Didier François

De Belgische violist en Nyckelharpa speler Didier François is een man die van ontmoetingen houdt. Over het geheel van de albums uit zijn discografie, vindt men, onder andere, Renaud Garcia-Fons (contrabas), de Zweedse zangeres Ulrika Boden, Lévon Minassian (doudouk speler van Peter Gabriel) en de draailierspeler Gilles Chabenat met wie hij een dubbel-cd opneemt samen met de Franse zanger Gabriel Yacoub. Met de Italiaanse nyckelharpaspeler Marco Ambrosini nam hij de 44 vioolduo's van Bartòk op (herwerkt voor de nyckelhrapa). Ze werken en treden vandaag nog regelmatig samen op. Bovendien kruiste zijn pad dat van Stéphane Grappelli, Michael Riessler (Duitse saxofonist en componist) en hij was ook solist bij de life vertoning van de “Lord of the rings” gecomponeerd door de Amerikaanse filmcomponist Howard Shore. Met de Franse film componist Armand Amar (door een César bekroond voor de muziek van 'Le Concert' film van Radu Mihaileanu) werkt hij samen aan de film- en balletmuziek voor regisseurs als Costa-Gavras (voor de films “Amen” en “Le Couperet”), Yann Arthus-Bertrand (voor de documentaire “La terre vue du ciel”) en Anne-Marie Porras (voor het ballet “Parole d'anges”). Hij speelt ook regelmatig met Rolf Lislevand en is sinds 2005 lid van het Mechelse ensemble Zefiro Torna. Didier François houdt er ook van zijn werk te associëren met zangstemmen zoals die van Neeka, Tom Theuns, Patrick Riguelle en dit voor specifieke projecten. Hij was gedurende tien jaren mee verantwoordelijk voor de muzikale leiding binnen het Brussels theater ensemble Leporello. Sinds kort speelt hij ook in de Elias Nardis ensemble. Een Italiaanse groep die oude Ottomaanse muziek herwerkt in eigentijdse composities (oud, percussie, bas en nyckelharpa). Hij wordt geregeld gevraagd in ensembles uit de oudemuziek zoals Rattas Del Viejo Mundo en Uttopia Het repertoire van Didier Francois zijn doordrongen van eclectische invloeden, waarbij hij zowel improvisatie op traditionele thema's als eerder klassieke en jazzy composities mengt.

Het is dankzij de techniek van de Belgische violist Arthur Grumiaux, dat Didier François een techniek op punt heeft kunnen zetten voor de nyckelharpa die gebaseerd is op ontspanning en vloeiende bewegingen. Deze vernieuwende manier van spelen geeft meer bewegingsvrijheid waardoor de muzikant de kwaliteit van zijn klanken kan verdiepen. Bovendien vergroot dit de mogelijkheden om hedendaagse interpretaties te componeren die het repertoire van dit instrument  (dat tot nog toe vooral gekend is door de Zweedse volksmuziek), kunnen verbreden. Men kan nu in het werk van Didier François, dankzij de helderheid van de klank, gemengd met de resonantie van de sympathiesnaren, de rijkheid van de toetsen beluisteren in Bach, Ysaïe, Satie, maar ook in vele van zijn eigen composities waarvan velen gebaseerd op thema's uit het traditionele patrimonium. Verder geeft Didier François ook les in Duitsland, Italië en Zweden.