Goele De Bruyn 's werk handelt over een variëteit van formele en menselijke bekommernissen waarbij ze vaak elementen  presenteert uit de onmiddellijke huiselijke omgeving. Door functionaliteit en het niet-functioneren, het vertrouwde en het vreemde te juxtaposeren, te laten overlappen of in contradictie te verenigen, soms absurd en soms licht komisch, maar in laatste instantie altijd gemarkeerd door een specifieke geladenheid: het ongemakkelijke "zijn" van het hybride object en de melancholie van afwezigheid, reveleren de werken zichzelf als culturele constructies. De principes waarmee betekenis wordt geconstrueerd zijn verwant aan de mise en scène. Vaak worden uit eerder werk dingen herbruikt, gekopieerd, verplaatst, gepermuteerd, vermomd. Het werk doorkruist verschillende tijden en het karakter ervan wordt gecontamineerd naargelang het milieu waarin het infiltreert . Op die manier constitueert Goele De Bruyn voor elk publiek moment telkens opnieuw een mentale ruimte. Objecten en omgeving vormen vaak een geruststellend en verontrustend geheel. Desorientatie is het uitgangspunt. Eens aangepast wordt de twijfel telkens hernieuwd op het parcours van de interpretatie, er wordt gespeeld met de "ontgoocheling " tegenover elk mogelijk verwachtingspatroon. Ze reveleert niet echt het soms idyllische of aandoenlijke van de objecten maar hun potentialiteit iets anders te worden. De brutale vertrouwdheid van de verschijnende objecten worden vervreemd van hun referent, waardoor een getroebleerde, soms onzichtbare of spookachtige hertaling ontstaat van het geciteerde teken.

(Vrij vertaald naar Philippe Pirottes tekst 'De wereld herzien' over Goele De Bruyn)