Is Johan Creten, een freak, een outsider, een weirdo die al klei ademend eet en slaapt? Neemt hij een anachronistische positie in binnen de hedendaagse kunstscène? Heeft zijn pseudo-klassiek gebruik van een narratieve structuur op de grens van de 'niet kunst' een retro-effect of is hij inderdaad tien jaar vooruit met zijn reflecties op 'Het Groteske', 'Het Barokke', en 'Het Maniëristische'? Ogenschijnlijk onschuldige, haast naïef ogende figuratieve beelden blijken complexe metaforen te zijn met een sociaal politieke agenda. Fascisme, fanatisme, racisme, extreem rechts en seksuele discriminatie mengen zich met reflecties over de absurde fragiele natuur van menselijke relaties, de onmacht van emotionele communicaties en de niet-comptabiliteit van de seksen. Recent zijn de beelden abstracter geworden en verbeelden ze de complexiteit van de hedendaagse chaos. Creten gelooft in de haast magische, bezeten kracht van het unieke object en de helende kwaliteit van 'Sculptuur'. Voor de presentatie van zijn sculpturale installaties kiest hij vaak voor historisch geladen locaties met een sterk toegevoegde waarde, zoals een quarantaine in de Middellandse zee (Sète), een ondergronds drinkwater-reservoir uit de Byzantijnse tijd (Istanboel) of de Renaissance zalen van het Louvre (Parijs).