'Marc Vanderleenen is wellicht de meest 'pessimistische' schilder van deze generatie. Zijn vaak vuilgroene, grijsblauwe of vaalbruine doeken bieden impliciete beelden van verval, eenzaamheid, anonimiteit en implosie. (...) Marc vanderleenen vertelt geen verhaaltjes, maar toont beelden van een extreme radeloosheid.

'Oefeningen tot het niet tot nauwelijks articuleren', noemt hij het zelf.
In het schilderen is elke beweging een vervolg op het vorige, elke willekeurige lijn duwt het verhaal naar een andere afloop, naar een ander beeld. Het leven is twijfelen (...).'
(Marc Ruyters)