Het is Ellen De Meutter, in tegenstelling tot een actuele mainstream in de Vlaamse schilderkunst, niet te doen om het vertellen van verhalen of anekdotes, maar wel om 'insinuerende' motieven te gebruiken als alibi om te experimenteren met het naast elkaar 'zetten'' van verschillende (be-)handelingen met verf. Met groot gemak weet ze transparante en haast egaal aangebrachte verfpartijen te laten botsen met smeuïge stroken die accenten plaatsen, alsof ze hiermee moeiteloos de kloof weet te overbruggen tussen voor- en achtergrond in een schilderij. In de verte klinkt de echo van een surreële kijk op de wereld. Daarmee wordt niet bedoeld dat Ellen De Meutter zich hiermee afzet tegen de wereld; wel dat ze 'haar' wereld in zichzelf plooit als in een stevige massa van kleur van waaruit heel langzaam vage contouren opduiken die ons verwachtingspatroon over het kijken naar een beeld veilig stellen.
Ellen De Meutter gebruikt alle mogelijke stijlmiddelen om de centrale blik op het schilderij te ontwrichten; ze doet dat met de aanbreng van pijlen, zwevende objecten, perspectiefverkortingen, het wegschilderen van details en het in elkaar laten vloeien van motieven tot amorfe, estethisch-afgedreven constellaties waarin de verf de overhand neemt op het afgebeelde. Haar picturale productie blijft lichtvoetig in die zin dat ze haar artistieke woordenschat put uit haar creatieve verbeelding. Haar wringende en tegelijk speelse 'iconografie' volgt de cadans van haar poëtizerende verbeelding, waardoor een taal wordt gegenereerd die 'naast' de wereld komt te staan. Haar schilderkunst is niet gebaseerd op voorstudies of op het principe van het intelligent interpreteren van een 'gevonden' foto. Haar kunst is het zichtbare verf-oppervlak geworden van een mentale worsteling tussen creatieve beeld-constructie en de kunde om 'een nieuwe persoonlijke wereld' te transponeren met verf op doek, die zowel iconografisch als schilderkunstig een verschil maken met de wereld en de (bestaande) kunst.
(naar Luk Lambrecht, 2006)