'De schilderijen van Carole Vanderlinden raken je meteen. Ze zijn direct, compact, krachtig en grappig. Ze zijn ontwapenend. Ze knipogen naar de kunstgeschiedenis. Ze zijn heel rijk, maar tegelijk heel eenvoudig. (…) Vanderlindens schilderijen zien er telkens anders uit, al kan je wel enkele terugkerende elementen herkennen zoals schuin geschilderde passe-partouts, plantenmotieven, hemels en waterpartijen, contrasten tussen dun en dik of mat en glanzend geschilderde partijen en texturen die de indruk wekken dat er een ‘doorkijk’ ontstaat. Sommige schilderijen doen denken aan het werk van Fernand Léger, zij het op een grappige manier. (…) Vaak lijken haar schilderijen, in hun geheel, nuchtere dragers voor een klein, sensueel accident dat, zodra je het hebt opgemerkt, alle aandacht naar zich toe zuigt, maar zich dan weer schuchter terugtrekt: een vlekje, een vloeiend element in een geometrisch opgebouwd schilderij, of een toon die plotseling een schijnbaar lichtgevende waarde krijgt.(…) Vanderlindens fascinatie voor oude kunsten en volkskunsten, hoe deze fascinatie uitmondt in schets- en plakboeken en hoe hieruit uiteindelijk autonome schilderijen kunnen ontstaan, doet denken aan Gustave Flaubert over wie werd gezegd dat hij een woud omhakte om een tandenstoker te vervaardigen, maar dan werkelijk in de geest van zijn beroemde helden Bouvard en Pécuchet, die trachtten zich alle wetenschappen en technologieën van hun tijd eigen te maken. Immers, wat Vanderlinden eveneens lijkt te boeien in deze onuitputtelijke schat aan artefacten, is de vergeefse poging van de kunstenaars of ambachtslieden om via deze voorwerpen kennis te verwerven of greep te krijgen op de wereld of de natuur.' 

Montagne de miel, 8 november 2014
 Hans Theys, 'Twee voeten op de grond en twee in de lucht- enkele woorden over het werk van Carole Vanderlinden