In het werk van Véronique Alberghs weerklinken echo’s van motieven, thema's en stijlkenmerken uit de gehele kunstgeschiedenis. Ze is onder meer gefascineerd door het verheven, schijnbaar tijdloze karakter van de kunst en de architectuur uit de klassieke Oudheid. Deze en andere beelden verwerkt ze tot bevreemdende, gefragmenteerde composities die sterk het stempel dragen van de voorbereidende collages.

Hoewel Alberghs werk maakt in uiteenlopende media, blijft de schilderkunst haar natuurlijke biotoop. Daarbij doet ze afstand van een persoonlijke toets of schriftuur. Vanuit een zekere onthechting citeert ze telkens die schilderstijl waar het thema of de plastische problematiek om vraagt.

Alberghs' tentoonstellingspraktijk ontvouwt zich als een intense dialoog tussen monumentale wandschilderingen en autonome composities op paneel, maar ook tussen figuratieve en abstracte elementen. Dit leidt tot complexe en intrigerende installaties die de toeschouwer verleiden tot een waar delirium aan interpretaties.
(Peter Pollers, 2014)