De werken van Willem Vermeersch verwijzen naar een collectieve visuele cultuur die grotendeels gegenereerd wordt door beeldschermen en vooral, onze achteloze omgang ermee. 
Wat op het scherm verschijnt heeft meer weg van een geconfectioneerde versie van een droom, vol gedepersonaliseerde intenties en verlangens, en weinig hoop op verhelderende inzichten. 
De terugkerende, onbeheerste sporen die de kunstenaar nalaat op de veelheid van beelden die hem omringen, kunnen begrepen worden als een manier om deze ontkoppeling tussen lichaam en beeld te herstellen. 
Ze zijn een verheerlijking van alles wat lijfelijk is aan ons; en tegelijk brengen ze ook de fysieke oorsprong van onze verbeelding in kaart.