Maika Garnica neemt het sculpturaal medium als vertrekpunt om de relatie tussen
kunstenaar, toeschouwer en ruimte te onderzoeken. Variaties in context en interactie doen
de aard van haar werk voortdurend verschuiven, van sculptuur tot geluidsobject of
gebruiksvoorwerp. Haar werken vormen prototypes die de complexe verhouding tussen vorm
en materie articuleren en tegelijk tot nieuwe vormen van communicatie kunnen leiden