Hans Defer (1968) woont en werkt in Oostende. Van jongs af aan koesterde hij de ambitie om kunstenaar te worden maar stopte met alle artistieke activiteit in 1990.

Het onvermogen om te communiceren met zijn diep autistische zoon dat als een rode draad door zijn werk loopt was de aanleiding om vanaf 2009 opnieuw kunst te maken.

De toenemende ruis in zijn werken symboliseert het wegvallen van communicatielijnen. Zonder communicatie zijn we op onszelf aangewezen om een model te creëren van de wereld om ons heen.

In zijn atelier creëert hij een continuüm van tekeningen, schilderijen, foto's en video's die een neerslag vormen van zijn obsessies. De visuele taal die hij gebruikt bevat elementen uit film noir en crime scene fotografie. Zijn fascinatie voor misdaad- en crime scene fotografie resulteerde bijvoorbeeld in 'Amnesia', een installatie over de Bende van Nijvel.

Net zoals in een crime scene ontbreken er in de autistische waarneming cruciale elementen die nodig zijn om een betrouwbaar beeld van de werkelijkheid te percipiëren.

'Zijn werken zijn herkenbaar door de blauwgrijze kleuren en vervaagde vormen en silhouetten. De toeschouwer kan zijn blik niet scherpstellen, het beeld is troebel gemaakt en biedt geen heldere uitweg' (catalogustekst Watou19).

Zijn foto's zijn het onderwerp van een reeks digitale en fysieke manipulaties. Hij herneemt en herwerkt voortdurend oudere versies van zijn werk, herfotografeert en fotokopieert ze opnieuw en opnieuw. Na deze bewerkingen komt er een totaal nieuw beeld tevoorschijn.

Tijd vertraagt en bevriest. Foto's worden herinneringen aan gebeurtenissen die nooit hebben plaatsgevonden. Een verleden dat niet bestaat.

De originele context waarin de beelden ontstaan zijn wordt getransformeerd door het toevoegen van ruis en vervorming.

Zijn benadering van fotografie is eerder bëinvloed door punk rock en noise muziek dan door traditionele kunst

Zijn werken dragen geen titel maar in plaats daarvan een catalogusnummer van een systeem dat hij voor zichzelf ontwikkeld heeft . Op die manier wordt geen enkele interpretatie opgedrongen aan de toeschouwer die zo de ruimte krijgt om zelf een verhaal rond het werk te construeren.

​

​