Heuninck gebruikt zelfgebouwde sensoren en machines om opmetingen van het landschap te verkennen. Hij houdt de processen eenvoudig en transparant, waarbij hij computers en machines inzet vanwege hun nauwkeurigheid en repetitief karakter. De resultaten kunnen complex en verrassend zijn en de overgang tussen ruimte en data kan een gevoel van verwondering oproepen. Heuninck haalt inspiratie uit de esthetiek van wetenschappelijke beelden en integreert de technische aspecten van digitale beeldvorming in zijn werk. Met een verscheidenheid aan media, raken zijn werken consistent aan de eigenschappen van film en de notie van cinema. Hij desoriënteert de toeschouwer voorzichtig door het perspectief te kantelen in de ruimte, op papier of in een digitaal databestand.