De observatie van de chaos op bouwwerven, industriële sites met verwrongen staalplaten, betonbrokken met gietijzer en afgedankte metalen vormen de basis van de beeldtaal van de kunstenaar. Zijn schilderijen vertrekken vanuit gedachtenkronkels en worden opgebouwd uit landschappelijke kleurlagen en tinten waardoor hij betekenis toekent aan dat wat nutteloos is geworden. Lagen worden afgeschraapt en daarna overschilderd en hergebruikt. Hij construeert, deconstrueert en vereenvoudigt het beeld tot hij met kleur een balans vindt. De kunstenaar tast hierbij de grens af tussen het figuratieve en het abstracte.
In zijn vroege werk was de kunstenaar vooral op zoek naar een geometrisch gevormde beeldtaal. Het recente werk daarentegen is geïnspireerd door de graffiti-scène en de dagelijkse indrukken tijdens reizen en wandelingen door de stad. Door de verborgen patronen wint zijn werk aan speelsheid en diepte.