Saxkartel brengt jazz- en moderne muziek in een wat minder gebruikelijk kader: als kamermuziek met slechts vier saxofoons – zonder bas en drums. Deze groep kan je best vergelijken met een strijkkwartet. Alleen wat hun repertoire betreft maken ze een duidelijke keuze: jazz is hun vertrekpunt, en naast gecomponeerd materiaal zijn elementen ‘groove’, ‘swing’ en improvisatie belangrijke uitgangspunten. En in de intimiteit en de kwetsbaarheid van deze bezetting schuilt hun kracht.

Saxkartel speelt jazz in een minder gebruikelijke bezetting: een kwartet van uitsluitend saxofoons, in alle maten en gewichten, maar zonder de begeleiding van een ritmesectie. Je bent meteen geneigd de groep te vergelijken met een klassiek strijkkwartet, maar in hun muziek blijven de basisingrediënten van goeie jazz - "swing" en "groove" - stevig overeind.

En natuurlijk schuilt in de intimiteit en de bedrieglijke kwetsbaarheid van hun bezetting de grootste kracht van Saxkartel. Hun repertoire waaiert erg breed uit. Frontman Tom Van Dyck (°1967) schrijft pittige en plezierige arrangementen. In zijn eigen composities of in vernuftig in elkaar gestoken zettingen van klassiekers van Mingus of Monk, weeft Saxkartel de klanken mooi door elkaar. Het doet je vergeten dat er geen piano, drums of bas te bespeuren is.

In de zomer van 2006 kaapte het kwartet de prijs van de jury op het jazzconcours van Tremplin weg. Met die internationale erkenning op zak, verscheen in 2007 hun tweede cd "Yellow sounds & other colours", waarop het bonte klankenpalet van vier saxofoons werd gemengd met de donkerbruine soulstem van de Zuid-Afrikaans/Belgische zangeres Tutu Puoane. Muziek van Mingus, Joni Mitchell, Duke Ellington én van Van Dyck klonk zelden zo kleurrijk of verfijnd. Dit is jazz om in te kaderen.