Erik Vermeulen behoort tot de meest fijnzinnige pianisten van ons land. Pyrotechniek is niet aan hem besteed, melancholische eenheidsworst evenmin. Zowat de enige constante in zijn werk is de heterogeniteit ervan – zowel qua inspiratie als qua sound. Vermeulen verstaat de kunst om Thelonious Monk op Erik Satie te doen rijmen.

Erik Vermeulen is afkomstig uit een muzikale familie maar liet zijn klassieke muziekcarrière staan voor jazz. Ondertussen vormt Vermeulen een vertrouwde en toch aparte stem in het Belgische jazzlandschap.

In de loop der jaren was hij aan de zijde te zien van heel wat Belgische en internationale musici, gaande van Jacques Pelzer, Phil Abraham, Steve Houben, Richard Rousselet tot Toots Thielemans, Philip Catherine, Joe Lovano, Art Farmer, Steve Grossman, Clark Terry en Teddy Edwards.

Vermeulen legt zich in de eerste plaats toe op het creëren van zijn eigen muziek. Composities van eigen makelij worden afgewisseld met improvisaties van verschillende allure en een selectie uit het standaardrepertoire. Het trio leek hem hiervoor de beste formule. Intiem genoeg en toch met veel mogelijkheden. Hij heeft met verscheidene trioformules gespeeld: Hein Van de Geyn en Dré Pallemaerts, Jean-Louis Rassinfosse en Félix Simtaine, Philippe Aerts en Dré Pallemaerts, Otti Van der Werf en Erik Thielemans, Sal La Rocca en Jan de Haas, Marek Patrman en Eric Surmenian of Manolo Cabras en Marek Patrman.

Met altsaxofonist Ben Sluijs zette hij een intense samenwerking op. Niet alleen was Vermeulen lid van zijn kwartet en The Unplayables meet Erik Vermeulen, maar ook vandaag blijven deze muzikale bloedbroeders actief als duo.