België? Check. Frankrijk? Check. New York? Check. Weinig jonge jazzmusici spelen met zoveel zelfvertrouwen, flair en creativiteit als saxofonist Robin Verheyen, en even weinig plannen zo doelgericht hun carrière.

Ja, je hoort echo’s van Steve Coleman en John Coltrane is zijn spel, maar zijn eigen stem klinkt steeds meer door in zijn trio, in zijn kwartet Orvalectiq, en in het saxofoonkwartet Saxkartel, waarmee hij in 2006 ‘Le Grand Prix du Jury’ won op het Tremplin Jazz Festival in Avignon.

Zijn Narcissus Quartet brengt uitsluitend eigen composities, waarbij het de raakvlakken aftast tussen Wayne Shorter en Magic Malik. In 2006 verhuisde de ambitieuze Verheyen, die geen jamsessie voorbij laat gaan, naar Parijs. Hij maakte er met het Giovanni Falzone European Ensemble het gelauwerde Meeting in Paris. Na zes maanden deed hij waar elke jazzmusicus van droomt: hij vertrok naar New York. Samen met Roy Hargrove en Ronen Itzik speelde hij er op de cd van het Roy Assaf/Eddy Khaimovich Quartet, en tussendoor richtte hij een nieuw ‘International Quartet’ op, met niemand minder dan Bill Carrothers op piano, Remi Vignolo op bas en Dré Pallemaerts aan de drums.

(c) Bart Cornand voor Muziekcentrum Vlaanderen