Eric Sleichim (pseudoniem voor Eric Michiels) werd geboren in Antwerpen op 18 november 1958. Hij studeerde aan de conservatoria van Brussel en Luik. Begin jaren tachtig speelde hij in tal van groepen, zoals Allez Allez, Lavvi Ebel, Simpletones en Soft Verdict. In 1984 richtte Sleichim samen met Thierry De Mey, Peter Vermeersch en Walter Hus de groep Maximalist! op. Maximalist! ontstond een jaar nadat de muzikant-componisten elkaar ontmoet hadden in het kader van de eerste choreografie van Anne Teresa de Keersmaeker, Rosas danst Rosas. Het imago van de groep was allesbehalve klassiek: hun muziek was een mix van rock, jazz en klassiek. De opvoeringen werden o.a. gekenmerkt door nonchalance op het podium, vlotte (zwarte) kledij en het tonen van de inspanning bij het spelen. Toch is Maximalist! niet te beschouwen als andersoortige pop, maar eerder als avant-garde muziek. De muziek is dan ook moeilijk te plaatsen onder een klassieke of populaire noemer. De behandeling van het muzikale materiaal neigt naar de repetitieve muziek, de andere aspecten van Maximalist! wijzen meer in de richting van de populaire muziek. In 1989 hield Maximalist! op te bestaan, maar Sleichim zou nog regelmatig samenwerken met de andere leden van deze groep. Zo speelde hij bij X-legged Sally, een groep rond Peter Vermeersch.

In 1988 richtte Sleichim zijn eigen saxofoonkwartet op, het BL!NDMAN-kwartet, dat naast composities van Sleichims hand ook werk van andere jonge componisten en componisten zoals Xenakis, Cage en Stockhausen brengt. Met het kwartet wilt Sleichim het repertoire voor saxofoon uitbreiden. In 2008 groeide BL!NDMAN uit tot een collectief, dat bestaat uit vier kwartetten: het oorspronkelijke saxofoonkwartet, een percussiekwartet, een strijkkwartet en een vocaal kwartet dat in 2014 door een gemengd kwartet werd vervangen. Het collectief focust op multimediale projecten, die het midden houden tussen muziektheater, filmconcerten en performances en wordt voornamelijk in het buitenland geprogrammeerd. De naam BL!NDMAN verwijst naar de titel van Marcel Duchamps tijdschrift The Blind Man(1917) dat hij in New York uitgaf. Daarin gidste een blinde het publiek doorheen een tentoonstelling. Yves Knockaert leest deze verwijzing naar Duchamp als kenmerkend voor Sleichims zelf-reflexiviteit, en ziet de Antwerpse saxofonist en componist dan ook als een – in dit geval – “dove gids,” die zichzelf en de muziek die hij maakt voortdurend in vraag stelt.

Kenmerkend voor Sleichims componeren is de onorthodoxe wijze waarop hij de saxofoon benadert, waarbij de ‘bijgeluiden’ van de saxofoon, zoals de klank van de kleppen en smak en plofgeluidjes, de hoofdrol spelen. Sleichim geeft workshops in binnen- en buitenland over deze onconventionele speeltechnieken. Hij schrijft zijn composities meestal voor BL!NDMAN, in opdracht van zeer diverse organisatoren. Zijn composities zijn dan ook vaak geen op zichzelf staande werken, maar maken deel uit van theaterstukken, performances, choreografieën, films, kunstvideo’s en tentoonstellingen. Zo werkte hij samen met internationaal gerenommeerde kunstenaars, waaronder danseres Meg Stuart, theatermakers Jan Fabre en Guy Cassiers, schrijver Peter Verhelst en beeldende kunstenaar Trudo Engels. Verder laat Slecichim zich vanaf 1999 geregeld leiden door de muziek uit de barok. Dit resulteert in projecten met eigenzinnige herwerkingen van de muziek van Bach, Schütz, Buxtehude…

Jan Hoet koos Sleichim voor een reeks soloperformances in het Stedelijk Museum voor Actuele Kunst te Gent in 1985 en voor de composities Non-Euclidian Solos en Verwicklungen/Les Anamorphoses voor Documenta IX te Kassel in 1992. Vanaf 1994 componeert Eric Sleichim ook begeleidingsmuziek voor stomme films, voornamelijk van Buster Keaton. De talrijke samenwerkingen en projecten brachten Sleichim op de grote Europese podia en festivals, zoals Festival d’Avignon in 2005, de Ruhrtriënnale in 2009 en Schaubühne Berlin in 2012. In 2007 was Sleichim curator van het muziekfestival Music@Venture in deSingel. Verder bracht hij met BL!NDMAN meerdere cd’s uit met eigen muziek en bewerkingen. Multiple Voice (2002) met bewerkingen van polyfone werken uit de 12de tot de 16de eeuw voor saxofoon won de Klara Muziekprijs. Sinds 2014 legt Sleichim zich toe op de Tubax, een nieuw saxofoontype met een zeer laag bereik.