Robert Groslot (Mechelen, 1951) begon zijn muzikale carrière als pianist. Na zijn studie aan het conservatorium van Antwerpen, liet hij zich gelden op twee belangrijke wedstrijden: in 1974 won hij de Alessandro Casagrande Competition en in 1978 werd hij laureaat op de Koningin Elisabethwedstrijd. Dit palmares zorgde ervoor dat Groslot regelmatig uitgenodigd werd om te concerteren in het buitenland. Op die concertreizen trad hij niet alleen op als solist, maar ook als kamermusicus. Groslots pianistieke optredens zijn vastgelegd op heel wat opnames: hij trad regelmatig op voor radio en televisie en maakte meer dan 100 cd’s. Van meet af aan bekommerde Groslot zich om de overdracht van zijn kennis en vaardigheden. Zo is hij sinds het begin van zijn carrière verbonden aan het conservatorium van Antwerpen. Verder doceerde hij ook aan het Lemmensinstituut en aan het conservatorium van Utrecht. In zijn pedagogische loopbaan legde hij eigen accenten. Zo richtte hij aan het Lemmensinstituut een ensemble voor hedendaagse muziek op en verplichtte hij gedurende zijn mandaat als artistiek directeur aan het conservatorium van Antwerpen (1995-2002) de orkestklas aan alle studenten.

Behalve pianist en pianodocent is Groslot ook dirigent. Hij werkte samen met heel wat gerenommeerde orkesten (zoals het Rotterdams Philharmonisch Orkest, het London Symphony Orchestra, het Ulster National Orchestra, het Nationaal Orkest van België, het Koninklijk Filharmonisch Orkest van Vlaanderen, het Gelders Orkest en het Noord Nederland Orkest), met topsolisten uit het klassieke circuit (zoals Jan Michiels, Daniel Blumenthal en Wayne Marshall) en met popartiesten (zoals Joe Cocker, James Brown en Sting). Ook richtte Groslot een eigen orkest op: Il Novecento. Dit orkest geniet grote bekendheid als vast orkest bij het jaarlijkse evenement ‘The Night of the Proms’.

Daarnaast is Groslot ook componist. Zijn optreden als componist en als dirigent staan in een wisselwerking: de ervaring als dirigent is volgens Groslot van wezenlijk belang bij het componeren. Hij is er van overtuigd dat een dirigent zich de muziek op een heel bijzonder manier eigen moet maken opdat hij het orkest op de gepaste wijze doorheen de muziek kan leiden. Zo geeft het maken van een dergelijke diepteanalyse bij het dirigeren Groslot dus inzichten die hij ook bij het componeren kan aanwenden.