Willy Osteyn

William (Willy) Ostyn werd geboren in Kachtem op 13 juli 1913 en stierf in Roeselare op 30 maart 1993. Na het college van Izegem en het Klein Seminarie Roeselare belandde hij in het Sint-Jozefscollege te Torhout. Hier ontdekte en cultiveerde E.H. Jozef Ghesquière, zoon van componist Remi Ghesquière, Ostyns pianistieke talent en structureel inzicht. Als zestienjarige trok Ostyn naar het Mechelse Lemmensinstituut, waar hij ondermeer piano studeerde bij Marinus de Jong en orgel bij Flor Peeters. Van zijn tijd daar herinnert Ostyn zich vooral de kleurrijke persoonlijkheid van Jef Van Hoof. Na deze opleiding, niveau titularis-organist, verwierf Ostyn een lerarendiploma aan het Koninklijk Muziekconservatorium Gent, alsook de eerste prijzen contrapunt, piano, kamermuziek en orkestcompositie. Hier was het vooral Franck-adept Joseph Ryelandt die hem wist te bezielen.

Na zijn studies aan het Lemmensinstituut was Ostyn een tijdlang hulpleraar en tweede organist van de Sint-Romboutskathedraal van Mechelen. Hij gaf vanaf 1938 tot aan zijn pensioen muzikale opvoeding aan het Koninklijk Atheneum Roeselare. Tussen 1939 en 1949 combineerde hij dit met een lesopdracht piano aan de Stedelijke Muziekacademie Izegem. Al zijn aandacht ging evenwel naar compositie en klavierspel. Voor de Tweede Wereldoorlog genoot hij een zekere bekendheid met het Pianotrio Willy Ostyn, dat naast repertoirestukken ook eigen werk vertolkte.

Ondanks zijn ‘Mechelse verleden’ componeerde Willy Ostyn relatief weinig kerkelijke koor- en orgelmuziek. Dat is te wijten aan zijn introductie bij het NIR via ondermeer Gaston Feremans (1942) en bij het omroeporkest van de BRT via Karel Albert (1948). Gedurende ruim twee decennia (ca. 1950-1975) werden zijn symfonische sfeermuziek en virtuoze concertstukken door vrijwel alle Vlaamse orkesten gespeeld en tot in het buitenland uitgezonden. Belangrijke dirigenten waren achtereenvolgens Paul Doulliez, Leonce Graz, Jozef Verhelst, Fernand Terby en Ernest Maes. De reorganisatie en herprofilering van de openbare radio (vanaf 1961-1962) betekende omstreeks 1975 het einde van deze episode in Ostyns carrière en de componist boog terug op de lokale muziekwereld, die hij steeds van liederen en koorwerken was blijven bedienen.