Als één Belgische jazzband de internationale pers in de voorbije jaren met verstomming sloeg, was het wel FES, de fanfare van guerrillajazzer Peter Vermeersch. Wie nog altijd niet wijs raakt uit dit gezelschap, heeft gelijk. Bigbanddeugenieterij o.l.v. Peter Vermeersch

Flat Earth Society Orchestra bewandelt de grens tussen veelkleurig surrealisme en praktische gewiekstheid met een Belgische eigenzinnigheid die even logisch als onweerstaanbaar is. Van grenzen gesproken: geen band is zo’n creatieve ambassadeur van die eigenzinnige Belgische spirit in het buitenland. Sinds componist, rietblazer, producer en de facto bandleider Peter Vermeersch dit orkest oprichtte in de late jaren negentig, is Flat Earth Society uitgegroeid tot een van de meest productieve en spannende van zijn soort op de internationale podia. Bovendien met een indrukwekkende lijst genre-overschrijdende projecten, onderdompelingen in (stille) film, theater en opera, en een bonte waaier albums op zijn palmares.

Het mag misschien niet verbazen dat de band geleid wordt door een architect (van opleiding), want deze benijdenswaardige beheersing van vorm en vrijheid verraadt een grondige kennis van structurele mogelijkheden. De 15-koppige bende werkt met bladmuziek en strakke arrangementen, maar net zo goed met alarmerende hoeveelheden speelruimte en onvoorspelbaarheid. Ze switchen daarbij moeiteloos van stijlen en temperamenten. Niet enkel omdat ze dat kunnen, maar omdat sommige mogelijkheden nu eenmaal niet genegeerd kunnen worden. De generositeit van Flat Earth Society is op maat van zij die op zoek zijn naar een XL-shot adrenaline of hun met trots uitgedragen onbetrouwbaarheid.

De composities en arrangementen zijn steevast verankerd in 20ste-eeuwse tradities – van diverse jazzvertakkingen naar rock, exotica en hedendaagse muziek – maar ze vertrekken vanuit een resoluut 21ste-eeuwse spirit, werkend aan een oeuvre dat even groot en gelaagd als herkenbaar is. Flat Earth Society is dat zeldzame beest: een intelligent, moeiteloos excentriek orkest dat steeds opnieuw z’n huid afwerpt en vooral live steeds opnieuw piekt. Het orkest overtreft zichzelf steevast op podia voor gretige, avontuurlijk ingestelde luisteraars, iets waar ook de vele gasten – van Jimi Tenor en John Watts tot Ernst Reijseger en Uri Caine – van kunnen meespreken.