De films van Catrysse kunnen worden beschouwd als een onderzoek naar de manier waarop het lichaam zich verhoudt tegenover zijn omgeving. Het werk vertrekt van eenvoudige daden of acties in zelfgebouwde of veranderde omgevingen van kleine dimensie. Naast de 'acteurs' en de toeschouwer kan ook de camera gezien worden als een derde deelnemer aan het gebeuren. Het is namelijk als constructief element in de scène betrokken. 

'...In de installatie van Catrysse, bijvoorbeeld, zien we precies hetzelfde als wat de camera ziet en tegelijkertijd interpreteren we zijn gedrag (de bewegingen van de camera) tot op zo'n hoogte dat de 'werkelijkheid' een bijna sinister aspect begint aan te nemen.  De tendens - de resulterende shift in niveau's -  gaat ongetwijfeld richting het 'sublieme', maar wel op een heel speciale manier. Om te komen tot het 'besef' van wat nu eigenlijk in beeld wordt gebracht, betrekt de camera ons in een intiem 'maken' of 'hermaken' van de mise en scène. In de eerste plaats als een mentale constructie, opdat het nadien levendig kan 'worden' voor de perceptie en in de verbeelding. Op die manier wordt er voor gezorgd dat wat wij begrijpen van zowel het mechanisme als het resulterend beeldpatroon deel uitmaakt van het synoptisch bevatten van iets wat een 'totaliteit' benadert. Dat is het punt waarop Catrysse's werk de knip-en-plak-taal van cinema zowel benadert als zich ervan verwijdert...'
(Jon Thompson)