Lore Rabaut zoekt in haar werk naar de relatie tussen ruimtelijkheid en emoties. Dit uit zich in zowel massieve als ragfijne sculpturen waarin herhaling en beweging gevat worden. Het zijn verstilde bewegingen, bijna archeologische vondsten. Dit bekomt ze door middel van een spel tussen uiterst fragiele en massieve materialen. De bijna wiskundige precisie waarmee ze dit doet maakt de emotionele impact alleen maar groter. Ze creëert een eigen verhouding tussen ruimte en tijd. Haar werken zijn momenten waarop de zwaarte van het materiële beeld extreem licht en fragiel lijkt te worden. Het is dit spanningsveld die de kunstenares in haar werk grijpt.