Hans en Grietje kunnen niet meer terug. De vogeltjes aten hun kruimelweg op. Moeten zij nu de vogeltjes opeten? Is dat niet de wet van de sterkste? Of geldt die niet in het grote boze bos? Is het trouwens wel slim terug te willen? Moeten ze niet juist verder weg? Hans en Grietje vergaderen tot ze scheel zien van honger en dorst. En dan ineens gaat de zon slapen. In de verte brandt een peperkoeken licht… Peperkoek alhier gaat volgens regisseur Mieja Hollevoet over het loskomen van de veilige context, over opgroeien, leren wat onveilig is en hoe hiermee om te gaan. Net als in vorige bewerkingen van haar hand schuwt ze de al te zoete invulling. Hollevoet wil in het theater niet letterlijk de leefwereld van kinderen weergeven, maar een stap verder gaan en raken aan datgene waar zij nog mee worstelen. “Ik wil dat de vragen waarmee kinderen uit mijn voorstelling komen, groter zijn dan de vragen waarmee zij naar binnen zijn gestapt.” Hollevoet werkte al eerder samen met Ilse de Koe en Sus Slaets bij de voorstelling Zwijnen (Theaterfestival 2007), een bewerking van Shakespeare’s Titus Andronicus.