De dialoog die mijn schilder-, teken-, installatie- en videokunst aangaan, blijft het spanningsveld vormen waarbinnen ik enerzijds de rol van de schilderkunst alsook de eigenheid van elk medium ondervraag, om te komen tot een wisselwerking en confrontatie tussen  specifieke beelden in een coherente beeldtaal. De ervaring van het landschap leidt tot de essentie van mijn onderzoek, de kern van mijn werk: de omzetting van een ruimtelijke ervaring in een beeld.

(V.B.)

De werken van Virginie Bailly (°1976, BE) vloeien naar eigen zeggen voort uit “de bevraging en ervaring van de omgevende ruimte” en “de vertaling daarvan in een beeld.” In het spoor van de moderne traditie wapent Bailly haar blik om vat op haar omgeving te krijgen, maar tegelijk beseft ze dat ze zich als een blinde mier in een steeds complexer en onoverzichtelijker omgeving bevindt. Ze vat de creatie van haar beelden op als een dynamische, procesmatige constructie, met een aantal vaste componenten maar zonder plan, opgebouwd uit verf, kleur en de beweging waarmee die op doek gezet worden. Meestal startend van de impressie van een fotografisch beeld, begint ze een proces waarin de lichtintensiteit een centrale rol speelt en waaruit geleidelijk, in een opeenvolging van min of meer transparante lagen, in een wisselwerking tussen handelen en laten gebeuren, tussen vol en leeg, een “filter” tot stand komt: “een filter die het beeld verzacht, vertroebelt of versplintert.”

(Frank Maes, voor LandscapesCitiesPeople, Netwerk, Aalst 2012)