Fanny Zaman deed studies gaande van de beeldende kunst praktijk tot de meer theoretische velden waarvan de meest recente de informatiewetenschap is. Het artistieke werk van Fanny Zaman richt zich op verschillende facetten om visuele beelden te genereren. Meestal maakt ze gebruik van installaties waarin aparte visuele elementen met elkaar in verbinding staan. Een foto, een opgenomen geluid of beeld, kleine stukjes tekst en een aantal objecten gemaakt van goedkoop materiaal zoals schuim, plakband of karton worden tegenover elkaar uitgespeeld in een bestaande tentoonstellingsruimte. Haar presentatie is zoals een set-up, een podium of een scène die aan het einde van de voorstelling opnieuw wordt afgebroken. De installaties zijn meestal opgebouwd volgens een drievuldig concept: actor, platform en registratie van de presentatie. Haar interesse gaat vooral uit naar het observeren van hoe de verschillende actors en verschillende platforms elkaar en hun omgevingen organiseren.

Het artistieke werk behandelt visuele perceptie en retorica. Het beschouwt overtuiging als het belangrijkste element van de werkelijkheid. Overtuiging gezien als een set van meningen die worden geordend volgens de regels van overeenkomst of volgens een verschil in overeenkomt. De onderwerpen van haar werk zijn dikwijls dagelijkse situaties. Deze vormen van dagelijkse habitat blijken reëel te zijn voor de elementen die er "thuis" horen, maar zijn dit niet voor de externen, de bezoeker of de passant. De recuperatie van een alledaagse habitat in een artistieke context herformuleert routine in scène.